Από πού προέρχεται η ενέργεια που εκπέμπουμε; Από το εγώ μας ή από τον νου (της καρδιάς μας); Η ενέργεια που εκπέμπεται πάντα επιστρέφει στην πηγή της. Το εγώ, όσο πιο κακομαθημένο είναι τόσο και πιο απομακρυσμένο από τον καθαρό νου. Η ενέργεια που εκπέμπει διαχέεται στο σύμπαν, δεν εντάσσεται πουθενά -γιατί όλα εκεί υπηρετούν τον νόμο του ΜΑΖΙ- κι έτσι επιστρέφει στην πηγή της, δηλ. το ίδιο το εγώ. Κι αυτό οι άνθρωποι το ονόμασαν "συνωμοσία του σύμπαντος"!
Ένας άνθρωπος που βιώνει το Μαζί, το Ένα, η ενέργεια που στέλνει εντάσσεται στην πηγή της που είναι ο Θεός. Αυτός που είναι στον νόμο του λαβείν και του δούναι, λαμβάνει καθαρή ενέργεια και έχει καθαρό νου.
Το εγώ και η λογική έχουν να κάνουν με το ανέφικτο. Ο καθαρός νους και η πίστη με το εφικτό. Αυτά πρέπει να συνεργαστούν, να βρεθούν στην ίδια ευθεία.
Ο άνθρωπος έχει εστιάσει στο σώμα, όχι ως μέρος της θείας Νομοτέλειας, αλλά ως μέσο για απόλαυση. Όποιος εστιάζει στο σώμα για να γίνει το σώμα το σπίτι του, καταντάει ανέφικτος ως προς τη διαδρομή...Όποιος εστιάζει στο σώμα ως σκάφος που θα τον οδηγήσει σε επίπεδα γνώσης και επίγνωσης, στοιχεία απαραίτητα για να μπορεί να μιλάει για Θεό, είναι στο εφικτό. Η λογική του σώματος είναι εγκλωβισμένη στην απόλαυση, με έναν νου ταραγμένο και μια ψυχή που δεν χαίρεται γιατί το σώμα ποτέ δεν θα γίνει τέλειο. Και απόδειξη είναι ότι το σώμα γερνάει. Ενώ ο νους και η ψυχή είναι άχρονα, μέσα σε μια παιδικότητα...
Ας μην τεμαχίζουμε τον εαυτό μας σε επίπεδα με διαφορετικές ανάγκες. Μία είναι η ανάγκη. Όσο ολοκληρωνόμαστε τόσο αποβάλλουμε τις παγιωμένες μας πεποιθήσεις και γινόμαστε ΈΝΑ. Ενοποιημένες ανάγκες οδηγούν σε ενοποιημένη δράση, γιατί λείπει η σύγκρουση μεταξύ τους. Η σύγκρουση δημιουργεί αμφιβολία.
Το σώμα ζει γιατί έχει ψυχή και πνεύμα και δεν μπορούμε να τα παραγνωρίσουμε.
Ο κόσμος τον οποίο βλέπει ο καθένας μας είναι οι κρίσεις που κάνουμε στον εαυτό μας. Σε αυτό που εστιάζουμε είναι αυτό που είμαστε.
Η κακή χρήση του σώματος ενισχύει την υπεροψία. Η αγνόηση της χαράς εκείνο που προκαλεί είναι ακόμα χειρότερο γιατί σε κάνει αναίσθητο ως προς την χαρά. Και η χαρά έχει ένα χαρακτηριστικό: το μαζί.
Το αποτέλεσμα σώμα + ψυχή = σύγχιση...Τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο, όλα διαμελισμένα. Το συμπέρασμα είναι η ενοποίηση του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος. Έτσι είμαστε εφικτοί ως προς την δημιουργία και μπορούμε να πούμε ότι "είμαστε ένα χαρούμενο συμβάν μέσα στο σύμπαν"...
Εφικτό σημαίνει ότι αφήνουμε την ασθένεια, που είναι στοιχείο διαίρεσης της ύπαρξής μας και πάμε στην συγκρότηση που σημαίνει Ένα.
1 + 1 = 3 γιατί πάντα παρεμβαίνει ο Θεός. (όπου δύο και τρείς στο όνομά μου, εκεί κι εγώ...)
Δεν υπάρχουν εξωτερικά και εσωτερικά πράγματα. Υπάρχουν πράγματα που έχουν ή δεν έχουν Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου