Το πρόσωπο…

Το πρόσωπο…

Καταλήξατε ότι αυτό είναι το τελικό όριο του ανθρώπου…  Το πρόσωπο είναι το τελικό όριο του εγώ αλλά είναι και το αρχικό σημείο από όπου ξεκινάει ο Δρόμος της Μεγάλης Αναζήτησης.

Όμως, τώρα, όλα είναι διαφορετικά, όχι ως προς την έρευνα, γιατί έτσι ονομάζεται η προσπάθεια αφύπνισης. Λέτε: ερευνώ την αλήθεια. Βιώνω και βεβαιώνω. Όταν, όμως φθάνεις στο πρόσωπο, συμβιώνεις, αναγνωρίζεις το πνεύμα που σου παραχωρήθηκε. Βεβαιώνεις τη σχέση σου, βγαίνεις από τα στενά όρια, επιλέγεις να αφήσεις πίσω στον κόσμο  όπου ανήκουν  αυτά που σα βαρίδια εμποδίζουν την καθαρή ενέργεια να εντάξει τη δική σου ενέργεια στο ρεύμα που αρχίζει από το πρόσωπο και οδεύει προς την Πηγή της, την Πηγή των πάντων…

Παιδί μου πού είσαι;...

Παιδί Μου, πού είσαι; 

Παιδί Μου, το ερώτημα είναι: Άνθισες; 

Πού είσαι;

Ακούς τη φωνή Μου ή ακούς αλλά δεν ακούς;

Ο καρπός του καλού και του κακού που έφαγες πρόωρα, η επιλογή σου να το κάνεις, διαφύλαξε την ελευθερία σου στο όνομα της οποίας παράκουσες; Παράκουσες και εδημιούργησες τον κόσμο σου με τα ασαφή όρια… Συνέδεσες την ελευθερία με την ασάφεια και σου διαφεύγει συνεχώς ότι η ασάφεια δεν είναι νόμιμη απειροσύνη, γιατί η ελευθερία συνδέεται  με το αιώνιο αφού είναι αρετή της Θείας Φύσεως.  Κρατάς την έννοια της ελευθερίας και αποποιείσαι την πηγή Της; Αυτό σου έκανε η γνώση του καλού και του κακού;