Τι μου λείπει;

Τί μου λείπει και δεν είμαι σε κατάσταση ασφαλείας; Η προσπάθεια πού αναφέρεται; Στην πνευματική μου κατάσταση ή στην εξωτερική μου ζωή; Και μόνον που το θέτω έτσι, καταλαβαίνω ότι δεν έχουν μπει τα θεμέλια της γέφυρας που ενώνει την πνευματική με την εξωτερική μου ζωή. Ήδη η διάκριση σε εσωτερικό και εξωτερικό δηλώνει δύο και όχι ένα.

Κάθε τι εσωτερικό, συμβαίνει γιατί προϋποθέτει αρμονία, συνεργασία, ενότητα με το περιβάλλον όπου ζω αλλά και ταυτόχρονα βιώνω, αλλιώς χάνει την πνευματικότητά του σε άκαρπες προσπάθειες. 

Το «τι μου λείπει;» έρχεται να δώσει μιαν απάντηση στο τι δεν έχω καταφέρει. Όμως είμαι ένα ον που μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Γιατί; Γιατί ο Δημιουργός μου, μου έδωσε τη δυνατότητα της σχέσης μαζί Του. Αυτή η σχέση δημιουργεί το ερώτημα «τι δεν έχω αφυπνίσει, τι δεν έχω ενεργοποιήσει, πώς πρέπει να κινηθώ;»

Η απάντηση είναι: ένα επίπεδο υπάρχει που πρέπει να κινηθώ. Αυτό που προκύπτει από τη σχέση του εξωτερικού με το εσωτερικό. Σε αυτό το επίπεδο, το θέλω έχει τη σωστή του ποιότητα. Γιατί δεν έχω καταφέρει αυτήν την ένωση; Γιατί με έχουν εγκλωβίσει οι δικαιολογίες ή γιατί το έχω υποτιμήσει και το έχω τακτοποιήσει σε ένα επίπεδο αναμονής…Αυτό όμως δεν έχει θέση στο σημείο και στη στιγμή όπου συνεχώς εμφανίζεται η δυνατότητα δημιουργίας.

Ό,τι υστερεί έχει προδοθεί. Και ό,τι παραμένει ανεκδήλωτο, δεν αξιοποιείται. Και η προδοσία είναι ότι χάνω τη δυνατότητα της αρμονικής συνύπαρξης. Ποιο είναι το μήνυμα; Ό,τι έχω να κάνω ας το κάνω τώρα. Ή θα υπηρετήσω τη σωτηρία μου ή θα γίνω ο προδότης του εαυτού μου. 

Τα πάντα είναι πνευματικά. Η προδοσία ισχύει γιατί ξέρουμε ότι είμαστε δημιουργήματα μιας ανώτερης δύναμης. 

Τι μου λείπει; Μου λείπει η άφεση. Η οποία δεν έχει να κάνει με συμπτώσεις, συγκυρίες, προσωπικά κίνητρα, αλλά είναι ανάγκη να υπηρετήσω το άπειρο και το αιώνιο. Γιατί ο Δημιουργός μου είναι Άπειρος και Αιώνιος. Και ανάγκη = έρωτας…

Δεν χρειάζονται σκηνοθετημένες καταστάσεις, ούτε οι δικαιολογίες μπορούν να καλύψουν το κενό που αισθάνεται ο άνθρωπος που έχει αφυπνίσει μέσα του τη σπίθα της πνευματικής του ύπαρξης. 

Είμαι παντού γιατί υπηρετώ την ενότητα. Δεν διαχωρίζομαι. Αυτός που διαχωρίζεται δεν έχει αντιληφθεί ότι είναι στην κατάσταση του εφήμερου και όχι στην κατάσταση της ζωής. Η ζωή δεν αλλοιώνεται, δεν αλλοιώνει, αλλά εμπεριέχει την αιωνιότητα που λέγεται Θεός. 

Μακάρι να μπορέσει ο άνθρωπος να απαντήσει στο ερώτημα «τι λείπει;». Αυτό που λείπει είναι ότι δεν βιώνω  ότι είμαι Υιός του Θεού…

Λέω «να υπηρετήσω το θέλημα του Θεού». Ποιο είναι; Η άφεσή μου στο Θεό. Και όταν λέω Θεό πρέπει ν΄ απαντήσω, πρέπει να ξέρω τι εννοώ και πού αφήνομαι. Να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει για μένα Θεός. Στην άφεση λειτουργεί ο Νόμος της Αγάπης και της Σοφίας.

Μέσα μας υπάρχει η βεβαιότητα ότι κάπου ανήκουμε. Κάθε τι που έχει σκοπιμότητα εντάσσεται και  δημιουργεί ασφάλεια. Το μη σκόπιμο είναι εφήμερο. Όταν έχουμε προσωπικά κίνητρα είμαστε ανασφαλείς. Όταν επικαλούμαστε τον Θεό από φόβο και όχι από αγάπη, όταν κάνεις κάτι από πρέπει, χωρίς να το βιώνουμε.