Εθελοντής είναι ο συνειδητοποιημένος ως προς το Παρέχω. Είναι ευτυχής γιατί απλώνεται η ψυχή του τόσο που θέλει κι άλλο ν΄απλωθεί, θέλει κι άλλο αέρα. Ο φόβος δεν χρειάζεται αέρα. Ο φόβος δεν χρειάζεται φως. Ο φόβος χρειάζεται την ασάφεια του μη-θέλω δηλαδή του επιθυμώ.
Φτερά έχεις. Άπλωσε τα! Πετάς εκεί που η ψυχή σου είναι έτοιμη να δεχτεί το πνεύμα, τον Αέρα που ο Θεός γέμισε με δύναμη, αγάπη και σοφία.
Τα βλέμματα είναι τόσο ομιλητικά που η ιστορία γράφεται συνεχώς και πάντα γράφεται με αλήθειες.
Ο Λόγος έρχεται από τόσο βαθειά γιατί η Σιωπή δεν έχει επιτευχθεί, γιατί δεν συνάντησε το βλέμμα των ανθρώπων.
Το βλέμμα είναι πύλη φωτός στο φως της ψυχής. Είναι το φως ομολογίας του ανθρώπου. Ξεχύνεται... Όμως, όταν κρύβεται σημαίνει άσκοπη φλυαρία και αυτή απέχει από ό, τι λέγεται Λόγος.
Εστιάζουμε στη διάχυση του φωτός που διαχειριζόμαστε και το βιώνουμε συνεχώς. Κάνουμε χώρο για να γεμίσουμε αγαποφώς, να γεμίσουμε από ο, τι δηλώνει αισθήματα που θεραπεύουν συνεχώς και δημιουργούν κανάλια Ζωής.. ΤΟΤΕ δεν χωράει φόβος... Μόνον Θεός
Δεν υπάρχει προσπάθεια για να δημιουργήσει ο άνθρωπος την ανάγκη να ζήσει. Υπάρχει μόνο στη συνείδηση η Ανάγκη να βγει στο φως, πάνω από όλα τα κανάλια του σχεδιασμού και των κινήτρων…
Αν μπορούσε να αναγνωρίσει ο άνθρωπος ότι είναι ένα σύμπαν ολόκληρο που εμπεριέχει τα πάντα! Δεν είναι απλή υπόθεση. Πρέπει ανά πάσα στιγμή να κάνει τις επιλογές του για να υπηρετεί την αρμονία του σύμπαντός του. Αυτό είναι το σύμπαν που του δίνει τους κωδικούς για να αποκωδικοποιήσει το σύμπαν μέσα στο οποίο ζει.
Η ομορφιά είναι ένα σχήμα. Δεν είναι μια κατάληξη. Κι ο,τιδήποτε συμβαίνει είναι κλειδί για να μπορέσει να ανοίξει τις πύλες του σύμπαντός του, να ανακαλύψει τους ήλιους του, τις ανατολές του, τις πρώτες του ακτίνες, το μεσουράνημά του. Κάθε μέρα γεννιέται ο άνθρωπος και κάθε μέρα λέει «γεννηθήτω φως». Κάθε μέρα βασιλεύει κυριολεκτικά το φως του για να εμφανιστεί σε ένα άλλο σημείο του δικού του σύμπαντος και να φωτίσει μια άλλη πραγματικότητά του…
Γι’ αυτό αγαπάει ο,τιδήποτε συμβαίνει στο παράλληλο σύμπαν που ονομάζει εξωτερική πραγματικότητα. Αναγνωρίζει την αρμονία γιατί έχει σχέση με την προσωπική του αρμονία. Η εσωτερική αρμονία ζωοποιεί την εξωτερική του πραγματικότητα. Δεν χάνεται σε άσκοπες προσπάθειες, ούτε σε σκηνικά και σκηνοθεσίες. Η προσπάθειά του έχει να κάνει με τη διαδικασία, με τις προτεραιότητες που δημιουργούν τη διαδικασία: να απορρίψει τα περιττά και να κρατήσει τα χρήσιμα, αυτά που έχουν Χριστό. Γιατί έχει συνειδητοποιήσει την ΑΝΑΓΚΗ που τον οδηγεί στη ζωή.
Ο άνθρωπος έχει ένα σύμπτωμα του επιπέδου: ό,τι είναι δεδομένο το θεωρεί δικό του. Κι έτσι δεν ανταποκρίνεται στο ανάλογο του Έρωτα. Ποιος όμως μπορεί να ερωτευτεί έτσι ώστε να συναντά τον θείο Έρωτα; Νύξεις του έρωτα έχουμε. Ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι είναι ερωτευμένος γιατί δεν έχει πισωγυρίσματα, είναι Ένα. Ο άνθρωπος που επαναπαύεται σε ό,τι θεωρεί δεδομένο είναι άθυμος.
Το εσωτερικό μας βλέμμα αναζητά την αρμονία του εσωτερικού μας σύμπαντος για να υπηρετήσει το Ένα, με την ένταξή του στο Σύμπαν του Σύμπαντος Κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου