Περί σιωπής

Tα ανείπωτα αρρήτως εκφράζονται

Σιωπώ και ακούω με τον Νου και την Καρδιά. Όχι μόνον με τον νου διότι ο νους χωρίς την καρδιά βλέπει προς τη λογική. Αλλά ούτε μόνον με την καρδιά, διότι η καρδιά χωρίς τον νου βουλιάζει στο συναίσθημα και, με όχημα το συναίσθημα, οδηγείται προς τη φαντασίωση.

Ακούω τον Νου και την Καρδιά. Αυτό είναι ο χώρος που συναντάμε την υψηλότερη δυνατότητά μας. Εκεί ακούμε τις θέσεις μας αυτές που βιώσαμε. Μέσα στην σιωπή του εγώ συναντάμε τα βιώματά μας.

Ούτε ασάφεια, ούτε αναμονές. 

Η σιωπή δημιουργεί το τώρα

Όχι χθες, ούτε αύριο. ΤΩΡΑ

Σημείο και Στιγμή

Η φλυαρία του εγώ είναι δεδομένη και πολύ οικεία. Η πολυλογία μας αποδυναμώνει. Η Σιωπή αγκαλιάζει το Άγιο και το Ιερό μέσα μας. Αυτό που εκφράζεται αρρήτως γίνεται Πύλη. Έχουμε γίνει Πύλη για όλους. Σ΄αυτήν την Πύλη συναντιώμαστε. 

Αφήνουμε, λοιπόν, να περάσει το άχρηστο, το άσκοπο και το ψευδές; Όχι! Γιατί η Σιωπή δεν το επιτρέπει. Η Σιωπή, όχι το θέατρο και η σκηνοθεσία. Όλους μπορούμε να τους ξεγελάσουμε. Τον εαυτό μας όμως όχι. Και είναι όλη η δυστυχία μας. Διότι δεν εμπιστευόμαστε αυτό που είμαστε. 

Ο νους όταν έχει σύγχιση, η ψυχή έχει ταραχή και αυτό αποτυπώνεται στο σώμα. 

Η Σιωπή είναι μια βουτιά στο εσώτερο του εαυτού μας. 

Όταν είσαι πεπεισμένος ότι υπάρχει Θεός και ότι ζεις την ύπαρξή Του, πώς μπορείς να ασχολείσαι με αλλότρια; Όταν η βεβαίωση ότι ζεις την αλήθεια είναι η ίδια η δική σου ύπαρξη; Όταν έχεις ακούσει ή βιώσει την ύπαρξή Του που σου λέει κάνε αυτό που πρέπει ώστε να με δουν και οι άλλοι, μπορείς να το αγνοήσεις;