Χαρά και λύπη

Όποιος δεν περνάει την πύλη έχει λύπη. Η λύπη είναι παθητική κατάσταση που δηλώνει την έλλειψη συμμετοχής σε αυτό το οποίο σου προκαλεί λύπη και σ΄ εγκλωβίζει σε έναν στενό χώρο που σου φέρνει στενοχώρια.

 Η χαρά είναι πύλη. Ο άνθρωπος αφήνεται στη λύπη γιατί είναι αδιάφορος. Έχει αυτολύπηση γιατί ούτε δέχεται, ούτε παρέχει, ούτε αισθάνεται, ούτε βιώνει. Εκείνος που νοιάζεται, δρα δεν λυπάται…

Ένας άνθρωπος που δοκιμάζεται από τις συνθήκες του υλικού επιπέδου σε κάτι πολύ δύσκολο ή βαρύ, είναι σε μια άλλη κατάσταση όπου υπάρχει η δικαιοσύνη του ελέους και αναπτύσσει άλλες αντιστάσεις. 

Η χαρμολύπη… Όταν η λύπη συναντιέται με τη χαρά γίνεται χαρά! Η αγάπη δεν λυπάται. Ενεργεί γιατί εμπεριέχει θεία Χάρη. Συνειδητοποιεί τις καταστάσεις  και τις  ενεργοποιεί στο επίπεδο του ανώτερου. 

Όταν λυπάσαι επικαλείσαι τον Άδη. Όταν χαίρεσαι επικαλείσαι τη θεία Χάρη. 

Στενή και τεθλιμμένη η οδός, λέει ο Κύριος. Γιατί πηγαίνεις με τα εφόδια της ύλης, με έναν ολόκληρο κόσμο που δεν χωράει εκεί μέσα. Αν μπεις, όμως, καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά που άφησες δεν σε απασχολούν πια. Ήταν πήλινα αγαλματάκια. 

Η έλλειψη σχέσης είναι η λύπη. Ο διαχωρισμός είναι η λύπη. Η μη επικοινωνία. Ό,τι οδηγεί στη μοναξιά και όχι στη μοναχικότητα. 

Εμείς δεν αναγνωρίζουμε τη λύπη. Αναγνωρίζουμε τη χαρά. Κατανοούμε το χαίρετε και βιώνουμε την ειρήνη. 

Ο Θεός δεν ελεεί τον άνθρωπο επειδή τον λυπάται, αλλά επειδή τον αγαπά. Το νερό κυλάει και καλύπτει κάθε επιφάνεια. Έτσι κινείται και το έλεος του Θεού. Και αυτό είναι δίκαιο γιατί υπηρετείται ο νόμος της αγάπης. 

Η λύπη είναι ύβρις. Εμπεριέχει αγνωμοσύνη και απιστία απέναντι σε αυτή την μοναδική φυσική πραγματικότητα που βιώνουμε. Όταν χάνουμε την ευγνωμοσύνη μας και σκοτεινιάζουμε, τότε λυπούμαστε. 

Αδελφέ μου δεν σε λυπάμαι γιατί σ΄αγαπώ…