Στερεότυπα έχει ο εγκλωβισμένος άνθρωπος. Προσεγγίζει τα πάντα με το βλέμμα που διαθέτει και δημιουργεί συνεχώς παγιωμένες αντιλήψεις. Δεν είναι σε θέση να δει την αλήθεια. Γιατί; Από τη στιγμή που φτιάχνει κουτάκια εγκλωβίζει μέσα σε αυτά τον εαυτό του και δεν είναι σε θέση να απαλλαγεί από τον «ιδρυματισμό» του γιατί δεν μπορεί να τον αναγνωρίσει. Τον θεωρεί φυσική του πραγματικότητα. Ούτε είναι σε θέση να ερευνήσει.
Όμως, δεν μπορεί να αγνοήσει ο άνθρωπος την εσωτερική του φωνή η οποία μιλάει συνεχώς για μια άλλη πραγματικότητα. Για να μπορέσει να την ακούσει και να ανασάνει πρέπει να κάνει το πρώτο ΣΤΗΤΩ. Ένα στήτω στην εσωτερική δυστυχία που γεννά συναισθήματα ανταγωνισμού, φόβου, ανασφάλειας, μοναξιάς. Ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να στηριχτεί στον κόσμο που δημιουργούν τα παραπάνω συναισθήματα. Κάποια στιγμή ακούει τον ήχο της καμπάνας μέσα του. Αν της δώσει προσοχή ανοίγει την πόρτα της φυλακής του, μαζεύει όλες τις πεποιθήσεις του και αναζητά μιαν απάντηση: ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ… Τότε έχει ελπίδα να πάψει να φτιάχνει κουτάκια όπου εγκλωβίζει όλο το περιβάλλον του και να πει «ποιος είμαι».
Το «ποιος είμαι» είναι μια καινούργια έννοια που δεν επηρεάζεται καθόλου από όλα αυτά που προσπαθούσε μέχρι τώρα να υποστηρίξει. Από τη στιγμή που το λέει, κάνει το πρώτο βήμα και ο δρόμος έχει ανοίξει. Δεν θα πάει να κατακρίνει αλλά να ακούσει. Η κατάκριση είναι φωνή αγωνίας για τον εγκλωβισμό του. Αν καταφέρει να δει τον άλλον να λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας τότε αρχίζει να είναι ελεύθερος ο ίδιος. Αυτό που δίνει είναι αυτό που εισπράττει. Και αυτό που εισπράττει είναι το ίδιο του το θέλημα, όχι με την έννοια του θέλω και δύναμαι, αλλά με την δύναμη που ασκεί το εγώ προκειμένου να συντηρήσει τη βεβαιότητα της ανυπαρξίας του.
Δεν θα πάει, λοιπόν, να κατακρίνει αλλά να ακούσει με βάση την ανάγκη του να δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα. Ό,τι υπάρχει σε αυτόν τον δρόμο αναγνωρίζει την ύπαρξή του, τη ζωή. Δεν θέλει να κατακτήσει αλλά να κατακτηθεί .
Είναι μια άλλη νοοτροπία: αυτός που θέλει να κατακτηθεί δηλώνει ότι το μαζί ισχύει. Δεν ισχύει ο διαχωρισμός αλλά η ενότητα και το υψηλό αίσθημα της αγάπης. Πανηγυρικά ανοίγει τα χέρια του, αγκαλιάζει το παν και νιώθει αυτήν την αγκαλιά να είναι ο χώρος που του δόθηκε για να ζήσει. Όλα τα άλλα δεν ισχύουν πια.
Η πρώτη ακτίνα που περνά κουβαλάει όλο το φως. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Κανείς δεν είναι ο ίδιος πια με ό,τι είχε στον νου και την καρδιά του. Όλα υποστηρίζουν τη δημιουργική σκοπιμότητα και δηλώνουν ασφάλεια, μαζί, χαρά, ειρήνη.
Ο κόσμος του πονηρού χάθηκε και ο κόσμος της δημιουργίας εμφανίστηκε. Αυτό συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο είτε το ξέρει είτε όχι. Κάποια στιγμή θα ακούσει τον ήχο της καρδιάς του γιατί έτσι είναι γραμμένο από τον Δημιουργό του. Δεν υπάρχει άνθρωπος που γεννήθηκε για να είναι μόνος. Όπως δεν υπάρχει τίποτα στη φύση που να είναι μόνο του, χωρίς να λειτουργεί και να συμμετέχει στη νομοτέλεια. Η νομοτέλεια δηλώνει την ασφάλειά του.
Το σ΄αγαπώ που λέει ο άνθρωπος δεν έχει αντικείμενο. Περνάει από μέσα του και διαχέεται στο σύμπαν. Δηλώνει την ένταξή του στη νομοτέλεια.
Αυτός που είναι τελευταίος είναι αυτός που λέει «δεν ξέρω Κύριε» και θέλει να μάθει. Αυτός που δηλώνει πρώτος είναι υποχρεωμένος στα πλαίσια της αφύπνισης να γίνει τελευταίος για να ξεκινήσει την πορεία του.
Αν δεν νιώσεις την ανάγκη να δεις δεν θα βρεις ποτέ δυο μάτια να σε κοιτάζουν. Θα σε κοιτάζουν και θα αναρωτιέσαι τα κίνητρά τους. Αν όμως νιώσεις την ανάγκη να μάθεις ποιος είσαι, τότε θα βρεις δυο μάτια που σε κοιτάζουν και φωνάζουν το όνομά σου με κεφαλαία γράμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου