Η συνειδητοποίηση της νομοτέλειας

Η συνειδητοποίηση της ύπαρξης οδηγεί στην συνειδητοποίηση της νομοτέλειας. Ο άνθρωπος είναι ένα συγκρότημα, είναι νόμος και εκφράζει τη νομοτέλεια. 

Για να γίνει αντιληπτή η ύψιστη ύπαρξη του Νόμου έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και είπε: «Ιδού η Νομοτέλεια, ιδού ο Νόμος, ιδού οι συνέπειες, ιδού η ευλογία».

Δεν υπάρχει δικαιολογία να μην γνωρίσει ο άνθρωπος τον άνθρωπο, διότι χάνεται έτσι η θεία σκοπιμότητα και η χρησιμότητά του στη δημιουργία.

Όταν ο άνθρωπος παραμένει στην εξωτερικότητα των συνθηκών, δεν αναγνωρίζει τους νόμους, δεν αφυπνίζει τη σχέση του με τη νομοτέλεια αλλά παραμένει σε  εφήμερες, παράνομες καταστάσεις που τον εμποδίζουν να ενταχθεί στον Νόμο και κατ΄επέκταση σε ό,τι αυτός εκπροσωπεί: τη σχέση του με τη Ζωή. Τότε δεν έχει τη δυνατότητα συνειδητοποίησης και καταντά ημιμαθής. Υποπτεύεται τη νομοτέλεια αλλά την αγνοεί. Δεν τον ενδιαφέρει η σχέση του με το ανώτερο. Προτιμά τη σχέση του με το κατώτερο διότι εκεί βρίσκονται οι απολαύσεις. Οι απολαύσεις, όμως, αποκοιμίζουν τον άνθρωπο, τον εγκλωβίζουν και αυτό δικαιολογεί την ημιμάθεια. 

Γι΄αυτό υπάρχει κόλαση. Γιατί ενώ ξέρεις, αγνοείς. Πώς, λοιπόν, θα βγει κανείς από το μηχανικό αυτό επίπεδο στο επίπεδο εκείνο που δεν αφορά ηδονές αλλά πνευματικές αναζητήσεις και ενωτικές καταστάσεις που πηγάζουν απευθείας από την ψυχή; Και οδηγούνται εκεί που υπάρχει έρωτας για το ωραίο και όχι για το αισθησιακό. 

Ο άνθρωπος εμπεριέχει όλους τους νόμους. Δεν μπορεί να υπάρξει νόμος χωρίς την αντανάκλασή του. Ο Θεός δεν έκανε ένα τέτοιο πρότυπο που να μην ολοκληρώνει την συμπαντική λειτουργία του. 

Ο Νόμος αναγραμματίζεται στη λέξη Μόνος. Και μόνος είναι αυτός που στέκεται και παρατηρεί την ύπαρξη του ανθρώπου εδώ και όλης της νομοτέλειας που υπάρχει στο σύμπαν. 
Έτσι χρησιμοποιούμε τις λέξεις «φωτίστηκα», «δονήθηκα», «συγκλονίστηκα». Το παράδειγμα σου το δίνει ο εαυτός σου σε αυτό το επίπεδο. Το μαζί είναι απαραίτητο, γιατί ο εαυτός γνωρίζει και εσύ μαθαίνεις. 

Το να είσαι νόμιμος σημαίνει ότι εντάσσεσαι στη λειτουργία του Νόμου. Το να είσαι παράνομος σημαίνει ότι είσαι «έξω» από τον Νόμο και άρα δεν υπάρχεις. Το ανθρώπινο συγκρότημα είναι ένα κύτταρο μέσα στο άπειρο και το αιώνιο του σύμπαντος κόσμου. Ό,τι υπάρχει στο ελάχιστο δηλώνει την ύπαρξη του ύψιστου.

Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω. Δηλαδή αυτός που δεν εργάζεται, δεν συμμετέχει. 

Ο Νόμος μιλάει για την ευλογία και η παραβίασή του για την κατάρα. Ο άνθρωπος έχει πάντα τη δυνατότητα να μετατοπιστεί και να πει: «Θεέ μου, θέλω να γνωρίσω τον εαυτό μου». Η ανάγκη αυτή δημιουργεί τη θέληση και ταυτόχρονα η θέλησή εμπεριέχει τη δύναμη την προερχόμενη από την ένταξή του στην νομοτέλεια. 

Ο Νόμος είναι η λειτουργία της Δημιουργίας. Μελίζεται από τον Ένα Νόμο του Πνεύματος σε περισσότερους στην ψυχή και ακόμα περισσότερους στην ύλη. Ο άνθρωπος αυτό που κάνει, είναι να συνθέτει τη διαδρομή του ώστε να προσεγγίζει τον ένα Νόμο. Τον προσεγγίζει με ειρήνη και με την χάρη του Θεού. Κάθε προσπάθεια του ανθρώπου πλέον είναι ευλογημένη.