Φως ιλαρό, αέρας ψυχής παραδομένης κι η θάλασσα, πράσινη
και γαλάζια, απλωμένη στον ορίζοντα κι όμως μέσα στην καρδιά να φλοισβίζει και να
μοιράζει αστέρια…
Μεγάλη Εβδομάδα, μέρος μιας πορείας… Το σημείο σου και η στιγμή σου συνθέτουν πάντα μια πορεία. Μάλιστα, μια συνοδοιπορία… Δεν είσαι μόνος, δεν γεννήθηκες μόνος, δεν μπορείς να υπάρξεις μόνος. Η μοναξιά είναι η πιο τραγική ψευδαίσθηση.
Εκρήγνυται η τελευταία ακτίνα μες την καλημέρα της… Απλώνει αλλού τις ευχές των ανθρώπων σε αυτόν τον μυστηριακό, ταυτόχρονο και ταυτόχωρο πλανήτη… Μια ουράνια έρημος από αραχνοΰφαντα σύννεφα που επισημαίνουν κίνηση κυκλική, ελλειπτική, συμπαντική.
Ιδού ο Ανθρωπόθεος, ο Θεάνθρωπος Περπατά τη στενή και τεθλιμμένη οδό, που δεν είναι η οδός της θλίψης και της στενοχώριας. Είναι η οδός που λίγοι επιλέγουν. Και όσοι το κάνουν αντιμετωπίζουν την εναντίωση του «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Φυσικά και θα σε σταυρώσουν, γιατί η άγνοια πάντα φοβάται και εχθρεύεται αυτό που υποπτεύεται ότι είναι πιο δυνατό από την ίδια και ξεπερνάει τα δικά της όρια.
Αυτή είναι η σταύρωση… Δεν μπορείς εσύ να υψώσεις τον εαυτό σου στο σχήμα των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα. Πρώτα αναγνωρίζεις την υιότητά σου και σε υψώνει ο Πατέρας Σου. Έτσι αίρεται η αμαρτία, η αστοχία, η ασυνείδητη κακία του κόσμου. Και μέσα από αυτήν την απερινόητη συγχώρηση νικιέται ο φόβος κι ο διαχωρισμός. Και ανασταίνεται η Ενότητα, αποκαλύπτεται η σχέση Θεού και ανθρώπου… που πάντα είναι Ένα….
Ο Χριστός ονομάστηκε αμνός του Θεού διότι σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση το αρνίο ήταν αυτό θυσίαζαν στον Θεό. Το έσφαζαν, έχυναν το αίμα του και το προσέφεραν στον Ναό. Ο ίδιος ο Ιησούς, δηλαδή ο τέλειος άνθρωπος, όπως τον φαντάστηκε, τον ερωτεύτηκε και τον δημιούργησε ο Θεός, γίνεται ο αμνός που θυσιάζεται εκούσια.
Με το Μυστικό Δείπνο γινόμαστε μέλη του σώματος και του αίματός Του. Έτσι εντασσόμαστε σε όλο το δρώμενο από την σταύρωση στην Ανάσταση. Και όλα αυτά έχουν συμβεί και συμβαίνουν συνεχώς, συμβαίνουν τώρα. Σε κάθε εποχή υπάρχει ο αντίστοιχος ήρωας, ο ημίθεος, ο μύστης που θυσιαζόταν, που μελιζόταν και που αναγεννιόταν.
Ο Κύριος θυσιάζεται συνεχώς στο επίπεδο της άγνοιας που τον σταυρώνει. Και συνεχώς ανασταίνεται στο επίπεδο της επίγνωσης. Από τη γνώση όμως ξεκινάς για να φτάσεις στην επίγνωση. Ποια γνώση; Ότι δεν είσαι εσύ το Α και το Ω αλλά κάτι πιο πάνω από σένα με το οποίο σχετίζεσαι. Αυτή η γνώση σε οδηγεί στην επίγνωση.
Μεγάλη Εβδομάδα, μέρος μιας πορείας… Το σημείο σου και η στιγμή σου συνθέτουν πάντα μια πορεία. Μάλιστα, μια συνοδοιπορία… Δεν είσαι μόνος, δεν γεννήθηκες μόνος, δεν μπορείς να υπάρξεις μόνος. Η μοναξιά είναι η πιο τραγική ψευδαίσθηση.
Εκρήγνυται η τελευταία ακτίνα μες την καλημέρα της… Απλώνει αλλού τις ευχές των ανθρώπων σε αυτόν τον μυστηριακό, ταυτόχρονο και ταυτόχωρο πλανήτη… Μια ουράνια έρημος από αραχνοΰφαντα σύννεφα που επισημαίνουν κίνηση κυκλική, ελλειπτική, συμπαντική.
Ιδού ο Ανθρωπόθεος, ο Θεάνθρωπος Περπατά τη στενή και τεθλιμμένη οδό, που δεν είναι η οδός της θλίψης και της στενοχώριας. Είναι η οδός που λίγοι επιλέγουν. Και όσοι το κάνουν αντιμετωπίζουν την εναντίωση του «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Φυσικά και θα σε σταυρώσουν, γιατί η άγνοια πάντα φοβάται και εχθρεύεται αυτό που υποπτεύεται ότι είναι πιο δυνατό από την ίδια και ξεπερνάει τα δικά της όρια.
Αυτή είναι η σταύρωση… Δεν μπορείς εσύ να υψώσεις τον εαυτό σου στο σχήμα των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα. Πρώτα αναγνωρίζεις την υιότητά σου και σε υψώνει ο Πατέρας Σου. Έτσι αίρεται η αμαρτία, η αστοχία, η ασυνείδητη κακία του κόσμου. Και μέσα από αυτήν την απερινόητη συγχώρηση νικιέται ο φόβος κι ο διαχωρισμός. Και ανασταίνεται η Ενότητα, αποκαλύπτεται η σχέση Θεού και ανθρώπου… που πάντα είναι Ένα….
Ο Χριστός ονομάστηκε αμνός του Θεού διότι σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση το αρνίο ήταν αυτό θυσίαζαν στον Θεό. Το έσφαζαν, έχυναν το αίμα του και το προσέφεραν στον Ναό. Ο ίδιος ο Ιησούς, δηλαδή ο τέλειος άνθρωπος, όπως τον φαντάστηκε, τον ερωτεύτηκε και τον δημιούργησε ο Θεός, γίνεται ο αμνός που θυσιάζεται εκούσια.
Με το Μυστικό Δείπνο γινόμαστε μέλη του σώματος και του αίματός Του. Έτσι εντασσόμαστε σε όλο το δρώμενο από την σταύρωση στην Ανάσταση. Και όλα αυτά έχουν συμβεί και συμβαίνουν συνεχώς, συμβαίνουν τώρα. Σε κάθε εποχή υπάρχει ο αντίστοιχος ήρωας, ο ημίθεος, ο μύστης που θυσιαζόταν, που μελιζόταν και που αναγεννιόταν.
Ο Κύριος θυσιάζεται συνεχώς στο επίπεδο της άγνοιας που τον σταυρώνει. Και συνεχώς ανασταίνεται στο επίπεδο της επίγνωσης. Από τη γνώση όμως ξεκινάς για να φτάσεις στην επίγνωση. Ποια γνώση; Ότι δεν είσαι εσύ το Α και το Ω αλλά κάτι πιο πάνω από σένα με το οποίο σχετίζεσαι. Αυτή η γνώση σε οδηγεί στην επίγνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου