Η στέγη των Αγγέλων...

Η στέγη των Αγγέλων που έγιναν άνθρωποι για να επιστρέψουν στο φως το λευκό… Άγγελοι εδώ στο μπλε, στην πρώτη εκδήλωση του Λευκού… Και ο ήλιος χρωματίζεται ανάλογα και ακτινοβολεί προς πάσα κατεύθυνση…

Χαίρεται ο άνθρωπος γιατί βιώνει την Αγάπη… Η ασφάλειά του γίνεται πύλη για να περάσει. Η ποιότητά του αυτή τον κατευθύνει προς τον Εαυτό του που ατάραχος, γεμάτος επίγνωση, τον αγκαλιάζει και τον οδηγεί.

Περνώ από πού; Και πάω πού;

Σχήματα της Λογικής αυτά. 

Άρχισαν να λειτουργούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης του Είμαι Εσύ και όχι του εγώ. Ανιχνεύει, χαίρεται… Όμως ο νους επισκοπεί μέσα στη φαντασία που έχει φως λευκό και μόνον λευκό. Η χαρά γεννιέται, η χαρά που εμπεριέχει θεία χάρη, απάντηση στη νέα κατάσταση που δημιουργείται. Αυτή η χαρά διώχνει τις σκιές, εγκαθιστά την ασφάλεια και επιτρέπει την όραση και την ακοή.  Τα κίνητρα τελειώνουν, φεύγουν ως άχρηστα και περιττά. Άχρηστα που, όμως, παραπλανούν και πληγώνουν.

Πορεία στο Φως με όχημα το είμαι και το θέλω. Το θέλω δεν επιμερίζεται, είναι πλέον Ένα και όταν είναι Ένα έχει πλέον κατατεθεί…

Η επανάληψη, το χθες και το τώρα...

Τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας διαμηνύουν ότι η επανάληψη γίνεται καθεστώς και δημιουργεί κατεστημένο. Οι επαναλαμβανόμενες καταστάσεις, όσο καλοπροαίρετα κι αν είναι τα κίνητρα που εμπεριέχουν, οδηγούν σε θεατρικούς ρόλους. Τους μαθαίνεις και τους υποδύεσαι τόσο καλά που ξεχνάς τη δική σου πραγματικότητα και επιδίδεσαι στη φαντασίωση των ρόλων.

Ο καθένας είναι ξεχωριστός. Όταν αναγνωρίζει τη μοναδικότητά του τότε μόνον μπορεί και να την εντάξει. Αν όχι θα συνεχίσει το θέατρο του παραλόγου, το ναι αλλά όχι. Η μίμηση έχει δύο σκέλη. Το πρώτο: «θέλω να είμαι» και το δεύτερο: «δημιουργώ ένα πρότυπο χωρίς όμως να το αναγνωρίζω αλλά μόνον να το χρησιμοποιώ». Όταν γνωρίζεις μόνον, έχεις κίνητρα διότι μόνον το εγώ γνωρίζει. Όταν αναγνωρίζεις  τότε εντάσσεσαι και δεν δημιουργείς πρότυπα, αλλά δημιουργείς την πραγματικότητά σου.

Κι έτσι αρχίζει η αναζήτηση του Όντος...

Άχρονη η στιγμή, όταν το Όν του ανθρώπου θέλει να εμφανίσει την Ταυτότητά του. Έτσι γεννιέται στον άνθρωπο η ανάγκη της δικής του αφύπνισης. Τι είναι το Ον; Πνεύμα που αποσπάται, χωρίς να διαιρείται. Θέλει να εκτελέσει την πορεία του εδώ στη φυσική πραγματικότητα του ανθρώπου, να ταυτιστούν και να γίνουν Ένα.

Και έτσι αρχίζει η αναζήτηση του Όντος, γίνεται ο άνθρωπος ερευνητής σε μια πορεία που οδηγεί στην ταύτισή τους. Τι άλλο μεγαλύτερο, υψηλότερο και ιερότερο από αυτό; Όπου η αλήθεια δηλώνει συνεχώς ότι ο ΘΕΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΟΣ.

Ανακαλύπτει ο άνθρωπος τον Εαυτό Του και δηλώνει Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν. Το Ον, η Αλήθεια μας αφυπνίζει συνεχώς. Δημιουργείται η βεβαιότητα του Πατέρα, της Αγάπης. Γεννιέται ο Ε-ρωτας. Συμβαίνει…γιατί πλέον δεν ρωτάς, μόνον εμφανίζεσαι. Γιατί το θέλω σου έγινε Έρωτας…και ο Έρωτας είναι φλόγα, είναι φωτιά που διαμορφώνει τη σχέση μας με την Ύπαρξη.

Συνεχώς απλώνεσαι…συνεχώς…μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι τα όρια καταργούνται…ότι οδηγείσαι στο Παν και πέραν του Παντός. Ο Θεός δεν περιορίζεται κι εσύ ακολουθείς…Είσαι ένα κύτταρο ενταγμένο στο Φως και την Αγάπη

Ο πόνος νικήθηκε...

Ο πόνος νικήθηκε, ο άνθρωπος, όμως κάνει τη διαδρομή του πληρώνοντας το κομμάτι εκείνο που πρέπει να γίνει συνείδηση. 

Σηκώνει ένα κομμάτι και απαλλάσσει τον Άνθρωπο από το βαρύ και ασήκωτο της μη συνείδησης, διαλύει τον τρόμο και ο τρόμος γίνεται πόνος, ο πόνος συνείδηση και η συνείδηση Φως…

Είναι ο άρτος και ο οίνος του που καθαγιάζονται και επιστρέφουν ως Κοινωνία…

Το ορατό και το αόρατο

Η νέα αρχή...

Τι σημαίνει αλήθεια η νέα αρχή; 

Τι σημαίνει αφήνω πίσω τα υπάρχοντά μου; 

Τι σημαίνει ακολουθώ τη νέα πραγματικότητά μου; 

Σημαίνει ότι μια νέα κατάσταση εμφανίζεται, απαλλαγμένη από το βάρος του χθες, ελεύθερη από σκιαγμένες καταστάσεις και συμπεριφορές. 

Σημαίνει τη νέα διαμόρφωση που έρχεται συνεχώς μέσα από τις νέες ερμηνείες, το νέο τρόπο σκέψης, το νέο τρόπο έκφρασης της Αγάπης.  

Σημαίνει νέα θεώρηση του ανθρώπου και της πραγματικότητάς του.