Μη σκέπτεστε… όχι πια!
Διότι το «εγώ» σκέπτεται γιατί θέλει να σταματήσει την άνοδο στο νου και την καρδιά, να σταματήσει την ζώσα επικοινωνία, θέλει να περιορίσει το εγώ στο εγώ! Όταν ο άνθρωπος θέλει την άνοδο, την αφύπνιση, τη σωτηρία του, την ελευθερία του, δε σκέπτεται… προσεύχεται, επικαλείται…
Ο άνθρωπος που επικαλείται το φως… δε σκέπτεται. Δρα. Η δράση έχει ένα χαρακτηριστικό: τη δημιουργία, τον αγώνα της απεγκλώβισης, το φωτισμό του…
Τι να σκεφθεί; Τα εδώ; Δηλαδή την καθημερινότητά του; Τα διλήμματά του; Να κάνει σενάρια;
Διότι το «εγώ» σκέπτεται γιατί θέλει να σταματήσει την άνοδο στο νου και την καρδιά, να σταματήσει την ζώσα επικοινωνία, θέλει να περιορίσει το εγώ στο εγώ! Όταν ο άνθρωπος θέλει την άνοδο, την αφύπνιση, τη σωτηρία του, την ελευθερία του, δε σκέπτεται… προσεύχεται, επικαλείται…
Ο άνθρωπος που επικαλείται το φως… δε σκέπτεται. Δρα. Η δράση έχει ένα χαρακτηριστικό: τη δημιουργία, τον αγώνα της απεγκλώβισης, το φωτισμό του…
Τι να σκεφθεί; Τα εδώ; Δηλαδή την καθημερινότητά του; Τα διλήμματά του; Να κάνει σενάρια;
«Εδώ» ή «εκεί» δεν υπάρχει… ποιότητες είναι και δεν
υπάρχει σχεδιασμός, μόνον κίνηση που οδηγεί στη γεφύρωση των αντιθέτων και στην
αποκατάσταση της αναρχίας… που όμως, πλέον, έχει συνειδητοποιήσει.
Δύναται πλέον, να συνειδητοποιήσει το επίπεδο του «εγώ» και τον εγκλωβισμό του στις σκέψεις ή την ανάταση που του δημιουργεί η επαφή του με τις αρετές του, τις ποιότητές του, τις οποίες ενεργοποιημένες τις καταθέτει χωρίς το θόρυβο που κάνουν οι άναρχες σκέψεις που τον κατακλύζουν συνεχώς…
Γνωρίζει ο άνθρωπος… όλα τα γνωρίζει… Δεν υπάρχει κάτι που να του διαφεύγει… Υπάρχουν μηχανισμοί και όλοι οι μηχανισμοί ανήκουν στο «εγώ». Οι μηχανισμοί αυτοί ακυρώνονται με την επίκληση της Χριστικής όρασης και της Αγάπης η οποία είναι το Α και το Ω.
Δεν έχει χρόνο ο άνθρωπος του «ΔΟΥΝΑΙ» να ασχοληθεί με το «λαβείν» της πληρωμής ή της ανταμοιβής του, να κάνει αυτό για να λάβει… όχι! Το «ΛΑΒΕΙΝ» ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, είναι ό,τι χρειάζεται για να γυρίσει σπίτι του, για να γεφυρώσει το πριν με το μετά.
Με τις σκέψεις δεν προσεγγίζεις το Θεό, με την αγάπη το κάνεις. Πώς να προσεγγίσει το «κατώτατο εγώ» το «ανώτερο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ»;
Ας αγκαλιάσουμε το «εγώ» μας, όπως μια μάνα αγκαλιάζει το παιδί της και ας προσπαθήσουμε με τη βεβαιότητα και τη Δύναμη του «ΘΕΛΩ» μας να το φέρουμε στο επίπεδο των υψηλών δυνατοτήτων μας, όπου λαμβάνουν χώρα οι υψηλές αλλαγές…
Όπου τα κίνητρα και οι συναλλαγές είναι αποδυναμοποιημένα, τόσο που είναι εντελώς άχρηστα… επιθυμίες, χαμηλές επιδιώξεις, χαμηλά κίνητρα, φαίνονται αστεία… Διότι, ο άνθρωπος του «ΔΟΥΝΑΙ» ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΘΕΟ…
Η θεία Χάρις είναι αυτή που οδηγεί στα νέα πεπρωμένα, όπου τα πρόσωπα δεν είναι πρόσωπα, αλλά Φως. Και το Φως δε σχεδιάζεται, δε διαιρείται, δε διαιρεί, δε μειώνεται αλλά αυξάνει συνεχώς, ενισχύοντας τη διάκριση του ανθρώπου, που είναι η επαφή του με νέες δυνάμεις… πάντα με τη Θεία Χάρη…
Ο άνθρωπος που επικαλείται και λαμβάνει την ευλογία, εισέρχεται και ανακαλύπτει την Αλήθεια, διότι οι ψευδαισθήσεις των σκέψεων του «εγώ» πέφτουν και το Φως ενισχύει την όρασή του… Και ακούει και βλέπει…
Το ΔΟΥΝΑΙ και το ΛΑΒΕΙΝ είναι η βεβαιότητά σου και η θέλησή σου για τη μαρτυρία της υιότητάς σου. Κύριε, μου έδωσες τις αρετές, τις δυνατότητες για να τις ενεργοποιήσω και να τις εντάξω στη Δημιουργία, γιατί οφείλω να δημιουργήσω τη δική μου θέση συνειδητά και να υπηρετώ συνεχώς τη Θεία Οικονομία. Το ΔΟΥΝΑΙ σημαίνει ΑΠΟΔΟΣΗ.
Κύριε, είμαστε μαζί.
Δύναται πλέον, να συνειδητοποιήσει το επίπεδο του «εγώ» και τον εγκλωβισμό του στις σκέψεις ή την ανάταση που του δημιουργεί η επαφή του με τις αρετές του, τις ποιότητές του, τις οποίες ενεργοποιημένες τις καταθέτει χωρίς το θόρυβο που κάνουν οι άναρχες σκέψεις που τον κατακλύζουν συνεχώς…
Γνωρίζει ο άνθρωπος… όλα τα γνωρίζει… Δεν υπάρχει κάτι που να του διαφεύγει… Υπάρχουν μηχανισμοί και όλοι οι μηχανισμοί ανήκουν στο «εγώ». Οι μηχανισμοί αυτοί ακυρώνονται με την επίκληση της Χριστικής όρασης και της Αγάπης η οποία είναι το Α και το Ω.
Δεν έχει χρόνο ο άνθρωπος του «ΔΟΥΝΑΙ» να ασχοληθεί με το «λαβείν» της πληρωμής ή της ανταμοιβής του, να κάνει αυτό για να λάβει… όχι! Το «ΛΑΒΕΙΝ» ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, είναι ό,τι χρειάζεται για να γυρίσει σπίτι του, για να γεφυρώσει το πριν με το μετά.
Με τις σκέψεις δεν προσεγγίζεις το Θεό, με την αγάπη το κάνεις. Πώς να προσεγγίσει το «κατώτατο εγώ» το «ανώτερο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ»;
Ας αγκαλιάσουμε το «εγώ» μας, όπως μια μάνα αγκαλιάζει το παιδί της και ας προσπαθήσουμε με τη βεβαιότητα και τη Δύναμη του «ΘΕΛΩ» μας να το φέρουμε στο επίπεδο των υψηλών δυνατοτήτων μας, όπου λαμβάνουν χώρα οι υψηλές αλλαγές…
Όπου τα κίνητρα και οι συναλλαγές είναι αποδυναμοποιημένα, τόσο που είναι εντελώς άχρηστα… επιθυμίες, χαμηλές επιδιώξεις, χαμηλά κίνητρα, φαίνονται αστεία… Διότι, ο άνθρωπος του «ΔΟΥΝΑΙ» ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΘΕΟ…
Η θεία Χάρις είναι αυτή που οδηγεί στα νέα πεπρωμένα, όπου τα πρόσωπα δεν είναι πρόσωπα, αλλά Φως. Και το Φως δε σχεδιάζεται, δε διαιρείται, δε διαιρεί, δε μειώνεται αλλά αυξάνει συνεχώς, ενισχύοντας τη διάκριση του ανθρώπου, που είναι η επαφή του με νέες δυνάμεις… πάντα με τη Θεία Χάρη…
Ο άνθρωπος που επικαλείται και λαμβάνει την ευλογία, εισέρχεται και ανακαλύπτει την Αλήθεια, διότι οι ψευδαισθήσεις των σκέψεων του «εγώ» πέφτουν και το Φως ενισχύει την όρασή του… Και ακούει και βλέπει…
Το ΔΟΥΝΑΙ και το ΛΑΒΕΙΝ είναι η βεβαιότητά σου και η θέλησή σου για τη μαρτυρία της υιότητάς σου. Κύριε, μου έδωσες τις αρετές, τις δυνατότητες για να τις ενεργοποιήσω και να τις εντάξω στη Δημιουργία, γιατί οφείλω να δημιουργήσω τη δική μου θέση συνειδητά και να υπηρετώ συνεχώς τη Θεία Οικονομία. Το ΔΟΥΝΑΙ σημαίνει ΑΠΟΔΟΣΗ.
Κύριε, είμαστε μαζί.
ΛΑΜΒΑΝΩ συνεχώς ΕΣΕΝΑ και ΣΕ ΑΠΟΔΙΔΩ. ΑΠΟΔΙΔΩ,
ΚΥΡΙΕ, δε δίνω… τι έχω να δώσω; Και ΛΑΜΒΑΝΩ, ΚΥΡΙΕ…
Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΒΕΙΝ στην υψηλότερη
δυνατότητά μας είναι μία:
ΕΣΥ ΚΥΡΙΕ...
Γιατί δεν υπάρχει κάτι που δεν εμπεριέχεται. ΤΟ
«ΕΓΩ» ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου