Το πνευματικό "σ' αγαπώ"

Η συναισθηματική αγάπη όταν γίνει κατανοητή, δηλαδή όταν αναγνωριστεί το εγώ ως αδελφός και όχι ως κυρίαρχος δυνάστης, οδηγεί στην αισθηματική αγάπη. Σπάει τα όρια της λογικής και ανοίγει δρόμο προς το νου και την καρδιά. Κατανοεί ο άνθρωπος ότι το εγώ τον θέλει περιορισμένο, ενώ ο νους και η καρδιά οδηγεί στην κατανόηση του «πορεύεσθαι εν ειρήνη»…

Υπάρχει μία δράση η οποία βεβαιώνει και ταυτόχρονα πραγματώνει την ανάγκη για πορεία. Με την πορεία δεν εννοεί κανείς ότι στέκεται σε μία κατάσταση. Πορεία σημαίνει αντιμετώπιση όλων των εμποδίων, μετακίνηση και αναβαθμισμένη αλλαγή της μέχρι τότε πραγματικότητάς του. Μιας πραγματικότητας που παλεύει ανάμεσα στο αιτιατό και στο αίτιο χωρίς να βρίσκει σημείο συνάντησης.

Ό,τιδήποτε γίνεται με κλάμα, οδυρμό και βαριεστημάρα, μόνον πορεία δεν θεωρείται. Το όνομα γι΄αυτήν την κατάσταση είναι πτώση. Κι εμείς παλεύουμε για την άνοδο. Αυτό δεν είναι οξύμωρο; Μιλάμε για ενότητα ενώ δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το χάσμα μεταξύ της απάρνησης των ελαττωμάτων μας και της σύνθεσης των προτερημάτων μας. Εξακολουθούμε να παραπαίουμε και μάλιστα με το πλεονέκτημα που μας δίνει η γνώση της μέχρι τώρα διαδρομής μας! Αν υπήρχαν θαύματα από την άλλη μεριά (της πτώσης) θα φωνάζαμε κι εμείς: θαύμα, θαύμα! Πώς γίνεται να χρησιμοποιείς την ενότητα και ταυτόχρονα να την γελοιοποιείς;

Σήμερα, μετά από όλα όσα έχουν ειπωθεί, έχει κανείς να δηλώσει ότι ανακαλύψαμε τη θάλασσα; Ότι μια σταγόνα περικλείει τον ωκεανό; Τι πιστεύουμε; Πόσο περισσότερη ποσότητα νερού μπορεί να αγκαλιάσει ο καθένας μας; Διεκδικούμε τη θάλασσα; Τι κατανοήσαμε;…

Το θαύμα είναι ότι η θάλασσα μας διεκδικεί.

Ποτέ δεν είναι αργά για να πούμε το πνευματικό «σ΄αγαπώ» αφού προηγουμένως έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει να ακολουθούμε την διαδικασία που ακολουθεί ο Δημιουργός μέσα στη Δημιουργία Του. Εμείς ανήκουμε στη Δημιουργία. Ό,τι είχε ο Θεός να μας εμφανίσει, μας το εμφάνισε: το δίκαιο…Το οποίο αρχίζει και τελειώνει στο πώς εμείς το κατανοούμε. Αυτό αφορά εμάς. Το αν ο άλλος είναι άδικος είναι θέμα που εκείνος πρέπει να λύσει. Και το ερώτημα είναι: εμείς όταν λέμε «υπηρετούμε το δίκαιο» τι εννοούμε; Αυτό που έχω από την μέχρι τώρα εμπειρία είναι ότι θεωρούμε δίκαιο το να μην καταχράται κάποιος τα δικαιώματά μου. Ποιος όμως είναι σε καλύτερη θέση από το ίδιο το εγώ να το κάνει αυτό; Εστιάζουμε, λοιπόν, στο πόσο μας αδικεί αυτό που λέγεται ατομική ζωή και όχι Προσωπική Ζωή.

Ποτέ δεν είναι αργά, ακόμα και το επόμενο λεπτό, να αναγνωρίσουμε το αληθινό βήμα της μετατόπισής μας σε αυτό που ονομάζουμε πορεία. Και όχι επανάληψη των ίδιων καταστάσεων που δημιουργούν ψευδαισθήσεις και που γρήγορα μας ρίχνουν στην απελπισία.

Ο καθένας έχει τον κόσμο του και ο κόσμος του είναι αυτό που βλέπει και κατέχει. Όπως οι σταγόνες, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε μια σταγόνα, δηλαδή ο ωκεανός.

Οι σχέσεις εξαρτώνται από τις πεποιθήσεις του καθενός. Τα λάθη οδηγούν σε συμβιβασμούς, όχι στην αλήθεια. Η ανοχή από συμβιβασμό, οδηγεί στην ενοχή και απομακρύνεται κανείς από την κίνηση. Πέφτει σε αδιέξοδο απελπισίας. Η ανοχή από συμβιβασμό, πάντα γίνεται εις βάρος του δικαίου. Η ανοχή από αγάπη, έχει ως στόχο την αποκατάσταση, τη σύνθεση.

Το ανώτερο ανέχεται το κατώτερο με σκοπό το κατώτερο να ανέβει…