Ένας οδηγός, ένας συντονιστής, ένας δάσκαλος το πρώτο που έχει ανάγκη να ακούσει είναι ότι ο μαθητής αφυπνίζεται στην αναγκαιότητα του Μαζί.
Εάν αυτό το μαζί που αντιλαμβάνεται βασίζεται στην τυφλή εξάρτηση και στον φόβο, τότε αυτός ο δάσκαλος δεν τα κατάφερε...
Εάν ο μαθητής αναπτύσσει και συναλλάσσεται μόνον με χαμηλές συχνότητες και χαϊδεύει άλλες φωνές μέσα του, τότε αυτός ο δάσκαλος δεν τα κατάφερε...
Εάν ο μαθητής βιώνει την αγάπη του δασκάλου, τότε συνειδητοποιεί την Αγάπη στην κατάσταση της ενότητας και την δυνατότητα να λέει το "είμαστε ένα".
Ο δάσκαλος βλέπει την υψηλότερη δυνατότητα του μαθητή. Αυτήν ερωτεύεται, με αυτήν συνδέεται...Κι έτσι ο μαθητής ανακαλύπτει σιγά σιγά την πραγματική του ύπαρξη, το βαθύτερο του κομμάτι, ότι είναι στο σπίτι του, ότι βιώνει το παρόν...
Το πρώτο που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η σχέση δεν είναι συναισθηματική. Φυσικά και θα περάσει από το συναίσθημα για να φτάσει στην υψηλή κατάσταση, στο αίσθημα. Εκεί όπου ο νους, και όχι η περιορισμένη λογική, ανοίγει νέους δρόμους αφύπνισης και όχι μεθόδους δέσμευσης και καταναγκασμού.
Στο αίσθημα, στην πνευματική κατάσταση του ανθρώπου υπάρχει
η συνειδητοποιημένη ελευθερία και όχι η επιβολή ή ο καταναγκασμός.
Από το συναίσθημα στο αίσθημα δημιουργείται το νήμα της σύνδεσης και όχι του διαχωρισμού...
Βαδίζει ο μαθητής το μονοπάτι των βιωμάτων και οδηγείται σε καταστάσεις ανώτερων ποιοτήτων.
Η μίμηση του δασκάλου είναι καλή όταν αναμημνίσκεται ο μαθητής και συντονίζει τα βιώματα του. Δεν μιμείται τον δάσκαλο αλλά τον τρόπο να αναζητά τα βιώματα που ξέχασε. Κι επειδή τα ξέχασε πήγε πίσω, εκεί όπου το συναίσθημα και η λογική καραδοκούν και τον κάνουν να αμφισβητήσει την σχέση που έχει με τον δάσκαλό του...
Η αγάπη είναι Πηγή. Έφτασες στο σημείο να την βιώσεις μέσα
από την σχέση...μια σχέση βιωμάτων. Μόνον η αγάπη σώζει...
Ποτέ δεν ταυτίζεται ο ένας άνθρωπος με τον άλλον. Αυτό είναι παράδοξο να συμβεί. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Δημιουργείται σχέση και έτσι συμπληρώνει ο ένας τον άλλον...
Ο κάθε ένας οφείλει μόνος του να βιώσει το φως που θα τον οδηγήσει στο Φως...
Αν δεν υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει σχέση, αν δεν υπάρχει σχέση δεν υπάρχει μαζί, δεν υπάρχει ενότητα, δεν υπάρχει η λειτουργία μεταξύ νου και καρδιάς. Τότε πέφτουμε στο επίπεδο του εγκλωβισμού, στο επίπεδο μιας λογικής που ήδη είναι πεπερασμένη...
Αν αυτό το αναγνωρίσει ο μαθητής τότε ο δάσκαλος έχει λόγο να συνεχίσει. Τότε δεν έχει αποτύχει. Συνεχίζει να παίρνει από το χέρι τον μαθητή, λέγοντας «καλώς χρησιμοποίησες την λογική και πέρασες από το συναίσθημα για να συνειδητοποιήσεις ότι το συναίσθημα δεν μπορεί να ανέβει στο άπειρο και στο αιώνιο, η λογική αφορά το σχετικό, δηλαδή αυτό που βλέπεις και αγγίζεις...
Ο φόβος είναι φάντασμα. Φαντασιώνεσαι τη δυσκολία. Όταν, όμως, δεν φαντασιώνεσαι, δρας...
Όταν βιώνεις υψηλές καταστάσεις οι εκδηλώσεις σου είναι ανάλογες. Η φαντασία είναι θεία, εκεί αναπτύσσεται το Θέλω σου, με την έννοια ότι έχεις την δυνατότητα να πραγματώνει τις υψηλές σου συλλήψεις...
Στην συνέχεια η βίωση γίνεται υπαρξιακή. Αυτό δεν πρέπει να το κατεβάζεις σε φόβους χαμηλής ποιότητας. Δεν γίνεται να δηλώνεις ότι πιστεύεις στη ζωή και ταυτόχρονα να φοβάσαι ότι η ζωή... πεθαίνει.
Η θεία φλόγα βεβαιώνει συνεχώς τον άνθρωπο για αυτό που έχει μέσα του, αλλά δεν το έχει αφυπνίσει. Του δίνει συνεχώς την δυνατότητα να αφυπνίσει τη ζωή με την οποία τον έχει προικίσει ο Θεός. Δεν γυρίζει πίσω στην καταστροφική πυρκαγιά. Πηγαίνει στην Ζωοδόχο φωτιά, στο πυρ το αείζωον που οδηγεί στη ζωή και όχι στο πυρ που καταστρέφει την σχέση μας με την ζωή...
Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο μια υψηλή δωρεά: να μεταπηδά σε κλάσματα δευτερολέπτου από την μια σκέψη στην άλλη. Όταν διέπεται από την ενότητα, οι σχέσεις και οι υψηλές συχνότητες είναι εκεί. Το εγώ όσο πιο ποιοτικό και αφυπνισμένο είναι σε πάει στο μαζί. Έτσι γίνεται πύλη και σε οδηγεί αφυπνισμένο πλέον στο νου και στην καρδιά. Βλέποντας τα πράγματα από πάνω θα δεις τον νου και την καρδιά να υποδέχονται τον αδελφό τους...
Ένα εγώ μορφώθηκε καλλιεργήθηκε αφυπνίστηκε, έφτασε στην υπέρβαση και είπε «αδελφέ μου είμαι εδώ...έρχομαι μαζί σου!»
Αυτό δες το σε επίπεδο Χριστικό. Ο Χριστός είναι το Φως. Ο άνθρωπος έχει φως αλλά δεν έχει αφυπνίσει την σχέση του μαζί του. Ο Χριστός λέει «Έλα...Είμαι εδώ». Και ο άνθρωπος τι κάνει; Αφυπνίζεται και αναγνωρίζει τον Χριστό και λέει: «Κύριε είσαι ο Υιός του Θεού»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου