Το εγώ μας χρησιμοποιεί, μας χειρίζεται. Και γι΄αυτό ξεσπάμε με το να γινόμαστε κι εμείς χειριστικοί. Έχουμε εκπαιδευτεί πάνω στο χειρισμό. Αν σταματήσουμε να είμαστε δεκτικοί σε ο,τιδήποτε χρησιμοποιεί το εγώ για να μας δεσμεύσει, τον φόβο, την ανασφάλεια, την χαμηλή αυτοεκτίμηση, αν πάψουμε να το αναμεταδίδουμε, τότε παύει και ο χειρισμός από το εγώ και αρχίζει η ελευθερία. Είναι το πρώτο στήτω που σου επιτρέπει να αρχίζεις να βλέπεις και να διαπιστώνεις το εμείς.
Το εγώ φαίνεται ατομικοποιημένο στην εκδήλωσή του, αλλά δεν το έχεις δημιουργήσει εσύ. Το εγώ υπάρχει στο επίπεδο του κτιστού, της ιστορίας. Έχει όλη την μνήμη της ιστορίας. Το προπατορικό αμάρτημα είναι το εγώ. Εγώ, είπε ο άνδρας, εγώ, είπε η γυναίκα. Δεν είπαν εμείς. Πρέπει να γίνουν εμείς σε ένα άλλο επίπεδο.
Ο χειριστικός άνθρωπος ή θα προβάλλει τη μιζέρια του ή την αλαζονεία του, ή θα εμφανίζεται ως πάσχων ή ως αυτός που τα ξέρει όλα. Αυτά είναι και τα χαρακτηριστικά του εγώ: η στέρηση και η υπερβολή. Δεν γνωρίζει τη μέση οδό που είναι το μέτρο. Η μέση οδός υπηρετεί την συνεργασία, την ενότητα, ενώ η υπερβολή και η στέρηση υπηρετούν τον διαχωρισμό. Άλλο επιβάλλω, άλλο συλλειτουργώ.
Η ενωτική διάθεση οδηγεί στη λήψη. Η διαχωριστική διάθεση οδηγεί στην αντίληψη. Η αντίληψη αφορά τον κόσμο του ορατού και των φαινομένων. Δεν υπάρχει στον ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου