Είμαι ατελής;....

Όταν ό άνθρωπος λέει «είμαι ατελής» σε ποιόν απευθύνεται; Στο δίκαιο, στο σοφό, στο ηθικό, στο χρήσιμο;… Απευθύνεται στο εγώ του και έτσι δηλώνει ότι το επίπεδο της αντίληψής που έχει ως προς τον εαυτό του είναι ατελές. Υποπτεύεται την Νομοτέλεια αλλά βγάζει τον εαυτό του εκτός. Διότι, ατελής η αντίληψή του…Πώς, λοιπόν, να ονειρευτεί την ένταξή του στο Τέλειο;

Η συνειδητοποίηση όμως αυτής της κατάστασης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το Τέλειο, δηλαδή ο Δημιουργός του, δεν γίνεται να δημιουργήσει κάτι που να είναι ατελές. Είναι φυσικό να ρωτάει: «εγώ ο ατελής γίνεται να ενταχθώ στην τελειότητα; Στην αρμονία; Στο κάλλος; Άρα η ένταξή μου είναι αδύνατη. Ιδού, λοιπόν, ο θάνατος».

Έρχεται, όμως, Θεία Χάρις και η απάντηση είναι: όλα εξελίσσονται με σκοπό την ένταξή τους στην τελειότητα. Από την γέννησή του ο άνθρωπος είναι τέλειος και οφείλει να εξελιχθεί διότι έχει όλες τις ικανότητες και τις δυνατότητες να το επιτύχει. Έχει αρετές που βεβαιώνουν ότι διαθέτει όλα όσα μπορούν να τον χαρακτηρίσουν τέλειο άνθρωπο σε ένα συνεχές γίγνεσθαι. Αυτό είναι τελειότητα: η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας. 

Ο άνθρωπος αναπτύσσει μέσα του συνεχώς το ερώτημα: «είμαι ατελής ή είμαι κύτταρο της τέλειας δημιουργίας, την οποία οφείλω να καταξιώνω συνεχώς;». Εδώ εμφανίζεται η θέληση και η θέληση είναι αυτή που εκδηλώνει δύναμη. Διότι υπάρχει για να εκδηλώνει δύναμη θεϊκή. Και αυτή η εκδήλωση απαιτεί ελευθερία. Η θέληση, η δύναμη και η ελευθερία δηλώνουν ότι ο άνθρωπος μπορεί να συμμετέχει στο άχρονο και στο αιώνιο. 

Ας ισορροπήσει, λοιπόν, μέσα του τον φόβο με την πίστη στη ζωή, την οργή με την ενσυνείδητη πραότητα και την βεβαιότητα ως προς την καταγωγή του. Η πίστη ότι είναι ήδη ενταγμένος, τον οδηγεί στο να βιώνει αισθήματα υψηλά. Πνευματικά έχει απεριόριστες δυνατότητες, υποστηρίζει την ενότητα, στοιχείο απαραίτητο της ζωής και η πρώτη απόδειξη-συνέπεια η αφύπνιση της αγάπης. Η αγάπη έχει ένα χαρακτηριστικό: την τελειότητα της δράσης της, γιατί η πηγή της είναι τέλεια. 

Αν σε αγγίζει η αγάπη, σε αγγίζει γιατί βλέπει ότι είσαι ένα τέλειο δημιούργημα της πηγής της. Αναγνωρίζεις το καλό, το αληθινό, το ωραίο; Τότε βεβαιώνεις την καταγωγή σου. Η συνειδητοποίηση ότι κολυμπάς μέσα στο ρεύμα της αγάπης γεννά μέσα σου το υψηλό αίσθημα της ευγνωμοσύνης.

Η ταπεινότητά σου δεν καταξιώνεται με το να λες «είμαι ατελής», αλλά καταξιώνεται και έχει λόγο ύπαρξης επειδή γνωρίζεις ότι είσαι τέλειος. Εσύ αφυπνίζεις συνεχώς όλες τις δυνατότητες της τελειότητάς σου και δικαιώνεις τα υψηλά αισθήματα. Έτσι ακούγεται το «εγώ είμαι εσύ».

Ο ατελής δεν είναι αχάριστος διότι η αχαριστία δεν είναι σύμπτωμα της ατέλειας. Αχάριστος είναι αυτός που έχει ευεργετηθεί και δεν είναι η ατελής αντίληψή του που τον καθιστά αχάριστο. Η αχαριστία έχει να κάνει με την αποποίηση της σχέσης σου με την πηγή σου.  Μην αποποιείσαι τα δώρα του Πατέρα σου. Αξιοποίησέ τα. Κι έτσι θα ακουστεί: «εγώ ειμί ο Υιός Σου».

Το «είμαι ατελής» και το «δεν είμαι πλήρης» είναι το ίδιο πράγμα. Το ότι δεν είμαι πλήρης σημαίνει ότι αναγνωρίζω την ατέλειά μου. Η πληρότητα δηλώνει ότι είμαι ενταγμένος στην νομοτέλεια, είμαι μες τον Θεό. Δεν έρχομαι σε σύγκρουση με ο,τιδήποτε δεν έχει αναγνωρίσει την τελειότητα και την πληρότητά του.