Το εγώ είναι πύλη...

Το εγώ είναι πύλη για να περάσει η ακτίνα του πνεύματος. Αν γίνει ένα φρούριο, το φως θα είναι πάντα εκεί αλλά δεν θα το συνειδητοποιεί.

Το εγώ το μόνο που μπορεί να ερωτευτεί είναι το εμείς. Το εμείς είναι το περιεχόμενο του εγώ. Αν δεν σπάσει αυτό το κέλυφος που δεσμεύει το εμείς, δεν θα μπορέσει να το συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος, γιατί μπερδεύει το αποτύπωμα με το δημιούργημα του Θεού, που είναι πνεύμα, ψυχή και σώμα. Έτσι προκύπτει το ανθρώπινο Ον για να φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι το ανθρώπινο (εγώ) μπορεί να ερωτευτεί το Ον.

Το Ον είναι ζωή και το ανθρώπινο καλείται να βιώσει τη ζωή. Η φωνή του Θεού είναι συνεχής. Η επικοινωνία του εγώ με το Ον είναι συνεχής. Και η σχέση μεταξύ τους είναι το πρώτο μαζί. Αυτό το πρώτο μαζί ανοίγει την πύλη και διαπιστώνει ότι το Ον είναι το ΕΙΝΑΙ και το ανθρώπινο είναι το ΕΧΩ. Έτσι δημιουργείται σχέση μεταξύ του έχω και του Είναι. Αν δεν υπάρχει αυτή η σχέση, αυτό το μαζί, το έχω συγκεντρώνει ψευδαισθήσεις και το Είναι δεν γίνεται αντιληπτό ως προς την εκδήλωσή του. Το έχω δικαιολογείται μόνον μέσα από το Είναι. Το Είναι ζωοποιεί και εκδηλώνει αυτά που έχει ο άνθρωπος, τα οποία παίρνουν πια τη σωστή τους θέση.

Το πρώτο αυτό μαζί δημιουργεί την κίνηση των ενεργειών, οι οποίες αφενός ενδυναμώνουν τη μεταξύ τους κατάσταση (του εγώ με το Ον, του έχω με το Είναι) και αφετέρου συνειδητοποιούνται ως κινήσεις της ύπαρξης. Η ύπαρξη είναι αυτή που δηλώνει την πηγή της. Κι έτσι η ύπαρξη βιώνεται, δηλαδή βιώνεται ό,τι αποκαλούμε ζωή.

Πηγή ενότητας είναι το «μελίζεται και δεν διαιρείται» και πηγή σύνθεσης η συνεργασία του εγώ με το Είναι. Σε αυτή τη διαδικασία της συνεργασίας εμφανίζεται η θέληση που είναι το αίτιο κάθε δημιουργίας.

Ο έρωτας συμβαίνει και ενδυναμώνει όλες τις ικανότητες του ανθρώπου για να φτάσει στο σημείο να αφεθεί στον άλλον. Δεν έχει εγωϊκά κίνητρα. Ζει το εγώ είμαι εσύ.

Ο συνεπής είναι ενταγμένος στον Νόμο και ο Νόμος δεν έχει πολύ ή λίγο. Είναι ακριβής. Η σχέση μας με τον Νόμο εκδηλώνει τη συνέπειά μας. Ο άνθρωπος εντάσσεται στον Νόμο, γίνεται Νόμος και είναι συνεπής προς πάσα κατεύθυνση.

Αν δεν είσαι συνεπής δεν μπορείς να ερωτευτείς. Μπορείς τη μια στιγμή να είσαι εγώ και την άλλη εμείς; Η συνέπεια σε φέρνει σε εγρήγορση, σε κάνει να είσαι παρών. Κι έτσι μπορεί να ενταχθεί η δική σου τριάδα στη Μονάδα, που είναι θείος Έρωτας.

Μόνον ο άνθρωπος του πάθους βρίσκει τον τρόπο. Το πάθος σε κάνει συνεπή και ο τρόπος νόμιμο. Ο τρόπος εμπεριέχεται στο πάθος και το πάθος εμπεριέχεται στον τρόπο.

Έργο του κάθε ανθρώπου είναι να συνθέσει τις δύο καταστάσεις του μελιζόμενου και μη διαιρούμενου. Να συνειδητοποιήσει τι σημαίνουν…