Ευγνωμοσύνη είναι...

Η ευγνωμοσύνη είναι μια έννοια στην οποία μπορείς να προσδώσεις μόνον υψηλά νοήματα. Όμως, ο άνθρωπος, μπορεί να την προσεγγίσει με δύο τρόπους: ή να την απομονώσει και να την ευτελίσει ή να γίνει γι΄αυτόν η  κλίμακα που θα τον οδηγήσει  σε νέες  πνευματικές λήψεις. 

Προσεγγίζουμε την ευγνωμοσύνη ως συναίσθημα ή ως αίσθημα; Αν ισχύει η πρώτη προσέγγιση, τότε οι εκδηλώσεις μας είναι συναισθηματικές. Δηλαδή μπορούμε την μια να ευχαριστούμε και την άλλη να οργιζόμαστε ή να αδιαφορούμε. Να έχουμε μια κατακερματισμένη ευγνωμοσύνη. 

Η λογική χειρίζεται με υπολογισμό τη σχέση μας με τους άλλους, έτσι ώστε την μια να ευχαριστούμε  και την άλλη να απορρίπτουμε Θα ακολουθήσουμε, λοιπόν, τη λογική των προσωπικών κινήτρων και θα εμφανίσουμε μια ψευδή κατάσταση, τετριμμένη, περιστασιακή και άνευ αξίας δηλαδή ουσίας;

Η πνευματική προσέγγιση της ευγνωμοσύνης οδηγεί σε ό,τι λέμε ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ. Είναι ένα σκαλοπάτι που οδηγεί  στην οδό του Κυρίου, εμπεριέχει ταπεινότητα και άφεση στο γεννηθήτω το Θέλημά Σου. Αυτή η προσέγγιση μαρτυρείται από μια άλλη ποιότητα η οποία ξεφεύγει από το εγώ και εντάσσεται στο εμείς, δηλαδή στην  σχέση μας  με τον Θεό. Η ευγνωμοσύνη είναι το συνειδητοποιημένο Ευχαριστώ, εμπεριέχει επίγνωση  με αυτό που είναι πάνω από μένα. 

Κατανοώ ότι είμαι ένα δημιούργημα της αγάπης, ότι όλα είναι δοσμένα. Κατανοώ και επαυξάνω τη σχέση μου με την αρμονία της  δημιουργίας. Το ευχαριστώ μου δεν έχει να κάνει με την υλικότητα αλλά με συχνότητες που βρίσκονται στο επίπεδο του αόρατου. Αυτό που είναι παντού και πάντα, μια εν παντί ενότητα που δηλώνει συνεχώς ότι είμαι μέρος της δημιουργίας...

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι σηκώνοντας το βλέμμα μου προς το ανώτερο, ΘΕΛΩ να ενταχθώ, ΘΕΛΩ ενσυνείδητα να πω: «κράτησέ με μαζί σου, περιέβαλλέ με με την θεραπευτική σου ενέργεια, φώτισε τον νου και την καρδιά μου». Έτσι, ανεπαισθήτως, βλέποντας προς το επίπεδο του Είμαι, αναγνωρίζω το μαζί, την υψηλή μου δυνατότητα. Και με κατανόηση και λήψη  θεωρώ, εκ των ων ουκ  άνευ, ένα υπαρξιακό μαζί. 

Σε αυτήν την περίπτωση η ευγνωμοσύνη είναι η επίγνωση που εμπεριέχει το ΕΥ ΧΑΙΡΩ και τη συνειδητοποίησή του. Ενώ στην πρώτη περίπτωση πρέπει να κατανοήσω ότι  οφείλω να αφήσω το επίπεδο της διάσπασης και του διαχωρισμού που εγκλωβίζει, το επίπεδο  των τεμαχισμένων ιδεών που είναι υπεύθυνο για την ημιμάθεια των ανθρώπων. Αυτή η ημιμάθεια τους κοιμίζει σε μια χαμηλή συχνότητα και τους εμποδίζει να δουν το φως. 

Το συναίσθημα βλέπει το τεχνητό φως. Ενώ το αίσθημα λούζεται από το φως της αλήθειας, γίνεται κανάλι και η αγάπη βασιλεύει στην ψυχή. 

Ευγνωμονώ άπαξ ή ευγνωμονώ κατά περίσταση, ανάλογα με τα συμφέροντά μου; Εκείνο που μας συνδέει όλους μας είναι η ποιότητα του ευχαριστώ. Δεν μπορούμε να βρισκόμαστε σε διαιρέσεις, γιατί ο καθένας από μας ψάχνει να βρει το καλύτερο κομμάτι του. Ούτε μας εξαντλούν οι φαινομενικές αλλοιώσεις που δεν σχετίζονται με την αλήθεια, παρά με το εφήμερο. Δηλώνουν ότι δεν έχουμε συνδεθεί με το άχρονο, αλλά με τον γήϊνο χρόνο. Είναι σημαντικό για τον άνθρωπο να συνδεθεί με το άχρονο, με τον Εαυτό που δεν φθείρεται, δεν αλλοιώνεται, δεν έχει ηλικία. 

Συνδέομαι πνευματικά σημαίνει ότι με το ένα χέρι λαμβάνω από τα άνω και με το άλλο χέρι μοιράζομαι. Αυτό είναι ευγνωμοσύνη: να λαμβάνεις και να μοιράζεσαι. Δεν είναι λόγια, είναι Λόγος. 

Κάθε φορά που είμαστε αγνώμονες, είμαστε α-χάριστοι δηλαδή άχαροι.