Ασκητική, ισοτιμία, ιεραρχία...

Η ασκητική είναι η συνεχής προσπάθεια του ανθρώπου να καταξιώσει το μέτρο του. Από τη στιγμή που το καταξιώνει βρίσκεται εκτός ορίων.

Μέτρο είναι η αρμονική συνεργασία των τριών επιπέδων του ανθρώπου. 

Η μνήμη του παρελθόντος δε με αφορά διότι με αφορά η μνήμη του μέλλοντος. Το πρόσωπο φέρνει το έσχατο στο παρόν μέσα από τη σχέση. Ο εγωϊσμός ασχολείται με το παρελθόν και εκμεταλλεύεται τη μνήμη του παρελθόντος.

Το πρόσωπο είναι άνευ χρόνου, άνευ ηλικίας. Ο άνθρωπος είναι πεπερασμένος. Και μες τον άνθρωπο, το πρόσωπο περιμένει τη στιγμή της εκδήλωσής του. Αυτή είναι η αειζωία. Η ζωή του προσώπου. 

Το μέλλον είναι αιώνιο, όμως μέσα σε ένα άπειρο που υπάρχει

Ο άνθρωπος αν προσπαθήσει να είναι σωστός στο ελάχιστο τότε είναι και στο μέγιστο.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μια στοιχειώδη ηθική εφόσον είναι θείο δημιούργημα. 

Η συνεχής προσευχή είναι η συνεχής αρμονική συνεργασία το σώματος, της ψυχής και του πνεύματος. Κι αυτό που προκύπτει είναι πάντα ευχαριστιακό. 

Αυτός που ψάχνει δικαιολογίες αποτυχίας ψάχνει στον κόσμο του διαχωρισμού. Αυτός που κατανοεί ότι δεν είναι εγώ αλλά εντάσσεται σε ένα –ίσως άγνωστο- μαζί αναζητά λύσεις ένταξής του στο μέλλον. 

Ο Νόμος ένας. Ο Νόμος τι κάνει; Συναλλάσσεται με τη νομιμότητα και αξιοποιεί τη χρησιμότητα. 

Ισοτιμία και χρησιμότητα δηλαδή ιεραρχία

Τα προτερήματα, οι αρετές, οι ικανότητες αφορούν την ισοτιμία. Συνέπεια της ισοτιμίας είναι η ιεραρχία διότι με βάση την ισοτιμία δημιουργούμε το εύρος, την διεύρυνσή μας, το εύρος της αγκαλιάς μας που εμπεριέχει τι;  Την χρησιμότητά μας.

Ο εαυτός μελίζεται, δεν διαιρείται. Δεν σκορπάει αλλά χαρίζεται στο φως. 

Νόμος Ένας…