Όταν απλώνεις το χέρι στον άλλο και του στέλνεις τα καλύτερά
σου αισθήματα για να τον βοηθήσεις ξέρεις ότι θα πάει προς τα πάνω. Αν όμως, το
κάνεις από λύπη θα τον πάει προς τα κάτω και θα τον δεσμεύσει έως θανάτου.
Όταν αγαπάς, η αγάπη σου πρέπει να περάσει από το εσύ. Εκεί γίνεται το λαμπικάρισμά της και διαχέεται στο σύμπαν κι εντάσσεται στη Θεία Οικονομία.
Το πρόβλημα το μεγάλο είναι μήπως, λόγω οίκτου, παραπλανηθείς κι αρχίσεις τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς ανεπαισθήτως, αντί να βοηθήσεις στην κάθαρση μιας κατάστασης με το να ανοίξεις δρόμο με την αγάπη σου για να κατέλθει η Θεία Χάρις.
Στέλνεις την αγάπη σου και είσαι σταθερός, οπότε η Θεία Χάρις επιτρέπει την όλη διαδικασία η οποία έχει σχέση με την αφύπνιση και την ένταξη στο Σώμα της Ζωής.
Η λύπη αναγκάζει τον άνθρωπο να υπογράψει τη μιζέρια του, δηλαδή να παίρνει χωρίς να δίνει. Είναι, επίσης, ένδειξη ότι υπογράφει την ασθένεια του άλλου. Η ευσπλαχνία είναι συμπόρευση, τον νιώθεις τον άλλο κομμάτι σου, υπάρχει πίστη, εμπιστοσύνη, αγάπη.
Η αγάπη έχει τη δική της δυναμική και κάνει τη δική της διαδρομή προς το εσύ.
Κενός αισθάνεται αυτός που δεν αγαπά, που δεν δίνει.
Αγάπη είναι να είσαι ενωτικός. Είναι στάση ζωής κι όχι συναισθήματα. Ενωτικός σημαίνει να μη διαχωρίζεσαι από τον άλλο με κέντρο βάρους το εγώ σου. Αν κρυώνει ο άλλος και νοιαστείς να μην κρυώνει, γιατί αν αυτός κρυώνει κρυώνεις κι εσύ, τότε η κίνησή σου αποκαθιστά το κρύο.
Η δυστυχία ή η ευτυχία μας είναι ο δάσκαλός μας.
Ό,τι έχει ζήσει ένας άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται είναι πίσω, εκείνο που έχει αξία είναι εκείνο που φέρνει στο παρόν του, ό,τι καλό έχει εδώ και τώρα. Μόνον το καλό ζει κι είναι άχρονο. Αυτό προσεύχεται γι αυτόν, γιατί είναι ενταγμένο στο Σώμα του Κυρίου που προσεύχεται για εμάς.
Όταν αγαπάς, η αγάπη σου πρέπει να περάσει από το εσύ. Εκεί γίνεται το λαμπικάρισμά της και διαχέεται στο σύμπαν κι εντάσσεται στη Θεία Οικονομία.
Το πρόβλημα το μεγάλο είναι μήπως, λόγω οίκτου, παραπλανηθείς κι αρχίσεις τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς ανεπαισθήτως, αντί να βοηθήσεις στην κάθαρση μιας κατάστασης με το να ανοίξεις δρόμο με την αγάπη σου για να κατέλθει η Θεία Χάρις.
Στέλνεις την αγάπη σου και είσαι σταθερός, οπότε η Θεία Χάρις επιτρέπει την όλη διαδικασία η οποία έχει σχέση με την αφύπνιση και την ένταξη στο Σώμα της Ζωής.
Η λύπη αναγκάζει τον άνθρωπο να υπογράψει τη μιζέρια του, δηλαδή να παίρνει χωρίς να δίνει. Είναι, επίσης, ένδειξη ότι υπογράφει την ασθένεια του άλλου. Η ευσπλαχνία είναι συμπόρευση, τον νιώθεις τον άλλο κομμάτι σου, υπάρχει πίστη, εμπιστοσύνη, αγάπη.
Η αγάπη έχει τη δική της δυναμική και κάνει τη δική της διαδρομή προς το εσύ.
Κενός αισθάνεται αυτός που δεν αγαπά, που δεν δίνει.
Αγάπη είναι να είσαι ενωτικός. Είναι στάση ζωής κι όχι συναισθήματα. Ενωτικός σημαίνει να μη διαχωρίζεσαι από τον άλλο με κέντρο βάρους το εγώ σου. Αν κρυώνει ο άλλος και νοιαστείς να μην κρυώνει, γιατί αν αυτός κρυώνει κρυώνεις κι εσύ, τότε η κίνησή σου αποκαθιστά το κρύο.
Η δυστυχία ή η ευτυχία μας είναι ο δάσκαλός μας.
Ό,τι έχει ζήσει ένας άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται είναι πίσω, εκείνο που έχει αξία είναι εκείνο που φέρνει στο παρόν του, ό,τι καλό έχει εδώ και τώρα. Μόνον το καλό ζει κι είναι άχρονο. Αυτό προσεύχεται γι αυτόν, γιατί είναι ενταγμένο στο Σώμα του Κυρίου που προσεύχεται για εμάς.
