Χαίρε Μητέρα...

Μας ευλόγησες, μας αγκάλιασες, 
μας περιέθαλψες, μας θεράπευσες, 
μας έφερες την υγεία που είναι η πόρτα εισόδου 
στην ψυχή και στη φώτιση.

Δε μας εγκαταλείπεις και η αγάπη Σου δε μας αφήνει 
να Σε εγκαταλείψουμε ποτέ.

Μας πότισες Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων 
με το άγιο άρωμά Σου!

Το σκοτάδι μας το έκανες φως και τη σύγχυση 
την κάνεις ειρήνη…

Και τους φόβους, τους έκανες βήματα σωτηρίας.

Αγάπη, ειρήνη, σοφία, ασφάλεια και μια απέραντη θάλασσα ζωντανής Σοφίας 
που όλα τα κάνει να λάμπουν.

Κρίνα διάσπαρτα παντού που οδηγούν στην καρδιά του Σύμπαντος τώρα και πάντα.

Χαίρε Μαρία
Χαίρε Μητέρα
Χαίρε Αγάπη
Χαίρε Ζωή

Αρχάγγελε και Άγγελέ μου,

Αρχάγγελε και Άγγελέ μου,

Η ψυχή μου διψά για την παρουσία Σου εδώ σε αυτή την ζωή.

Ξέρω, βιώνω, γνωρίζω πια ότι βρίσκεσαι εκεί, όπου αυτό που εκδηλώνεται από εμένα είναι αυτό που δέχεται και καταξιώνει την παρουσία Σου εδώ.

Η αμέλειά μου, όμως, δεν είναι αυτή που έλκει το φως… Αλλά μόνον με βάζει σε χώρους όπου η λήθη κυριαρχεί, τα βιώματά μου σκεπάζονται και η παρουσία Σου γίνεται μακρινή μια εικόνα αχνή η οποία βρίσκεται εις την αποθήκη των συναισθημάτων μου.

Υποκλίνομαι στην αγάπη Σου, σε ό,τι έλαβα μέχρι τώρα, σε ό,τι μένει μέσα στην καρδιά του νου μου. Σκύβω στην ψυχή της αγάπης μου και φωνάζω με τη σιωπή μου ένα ευχαριστώ.

Ευχαριστώ τώρα

Ευχαριστώ πάντα

Ευχαριστώ για τα πάντα

Όποιος έχει πάθος έχει και τρόπο...

Όποιος έχει πάθος έχει και τρόπο. Αν δεν έχει τρόπο, το πάθος τον τρελλαίνει. Κι έχει τρόπο όταν εστιάζει στη σύμπλευση. Μέσα από τη σύμπλευση αναδύονται τα άνθη του ουρανού.

Πολλές φορές οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν, να κατατάξουν και να επεξεργαστούν συναισθηματικές καταστάσεις με αντικείμενο τους άλλους. Είναι πάρα πολύ εύκολο, αυτά που έχουν σήμερα και τα έχουν εντάξει μέσα σε αυτό που λέγεται «καθημερινότητα», να γίνουν μία ανελέητη πραγματικότητα. Κι ένα πρωί, αντί να δέχονται την ευλογία του φωτός και να ζουν το «Σε ευχαριστούμε», να μη μπορούν να αρθρώσουν λέξη γιατί ανεπαισθήτως το «εμείς» κατάντησε «εγώ». Και ως «εγώ», όσο και να απλώσει τα χέρια, δε θα συναντήσει τα απλωμένα χέρια των άλλων. Έφυγε ανεπαισθήτως από το «εμείς» και εγκλωβίστηκε στο τίποτα. Το τίποτα τα εμπεριέχει όλα αλλά ως απολιθωμένες εικόνες ιδεών. Αυτό είναι που λέμε θάνατος. Θάνατος που οδηγεί στο θάνατο και όχι στη ζωή. 

Ακούστε και βιώστε τη φωνή της Αγάπης που οδηγεί στην ενότητα, στο «εμείς». Εδώ, εκείνο που κυριαρχεί είναι η άφεση, η εμπιστοσύνη, η δυναμική που αναπτύσσεται. Το νέο πεδίο που δημιουργείται είναι αυτό που δέχεται τη χάρη του Θεού κι οδηγεί τον άνθρωπο στην αφύπνιση. Αφυπνίζεται ο άνθρωπος μόνο κατά χάριν. Μόνο όταν καταξιώνει το «εμείς», που σημαίνει ότι στο δρόμο αυτό, το «εγώ» οδηγήθηκε κατά χάριν και ταυτίστηκε με το «εμείς».

Είθε το 2015 να είναι αξιακόν έτος.