Τούτο τ΄αρχαίο θέατρο, η Επίδαυρος, μοιάζει
με απομεινάρι μιας εποχής που δεν ζήσαμε. Για εμάς είναι μόνον μια αντήχηση, μια
μίμηση χωρίς τη γνώση του τί θέλουμε να μιμηθούμε. Ένας ήχος που δεν βρίσκει ανταπόκριση και φτάνει στο
πουθενά.
Τον ήχο της ψυχής του, όμως, τον
εισπράττουμε μέσα από το φως. Ας χαρούμε το φως και θα τον ακούσουμε. Ζωντανός και ιερός απλώνεται αυτός ο ήχος στο διηνεκές…αν
και ακούστηκε πριν από 3000
χρόνια. Σε έναν χώρο όπου το φως και ο ήχος δημιουργούν εκείνο που η ψυχή το δέχεται
και το ανεβάζει ως εκεί όπου πάντα υπάρχει η
ψυχή του όντος που του ανατέθηκε η φύλαξη του Ιερού. Υπήρξε, γι αυτό και τώρα
υπάρχει. Ας το προσεγγίσουμε με τα μάτια της ψυχής, με
μια όραση γεμάτη από εικόνες ιερές, σεβασμό και αλήθειες. Οι ψευδαισθήσεις
είναι άσκοπες. Ας μην ασχοληθούμε με αυτές τις προσεγγίσεις. Ας αφήσουμε την
ψυχή μας να αναβαπτιστεί στην ψυχή του Ιερού. Ας ζήσουμε τον βωμό μας και εκεί
να ενεργοποιούμε την σχέση μας μαζί του.
Φως γεμάτο χαρά,
χάρη, ψυχή.
Ας μην αφήνουμε την μνήμη χωρίς ακούσματα, χωρίς ζωή, σαν
μια απλή ανάμνηση που αφορά το παρελθόν. Ας χαρούμε, γιατί οι αρχαίες τραγωδίες τώρα
πια δεν αφορούν κανέναν. Γιατί το έργο (που παίχτηκε εκεί) δίδαξε παραβολικά
τον πόνο της λησμονιάς και ο άνθρωπος, μόνον μέσα από τον συμβολισμό μπορεί και
τον αντέχει. Ας μην χανόμαστε στο
παρελθόν που παραπέμπει αυτός ο πόνος. Όλα έχουν την αξία τους! Όμως, το «τώρα»
ας το ακούσουμε, ας το ζήσουμε, ας το χαρούμε. Είναι ο δρόμος για την απαλλαγή
από τον πόνο.
Όλα τα καλά σαν παρουσίες ηχητικές μας αγκαλιάζουν και μας
οδηγούν σε ατέρμονες μουσικές συνθέσεις που τις ξαναφέρνουμε στο φως, στο τώρα.
Και όχι σαν αναμνήσεις μίας εποχής που πλέον δεν υπάρχει. Ας ζωντανέψουμε ό,τι
δόθηκε γιατί είμαστε τώρα ζωντανοί.
Μέσα από εμάς ο ήχος εμπεριέχεται στο φως. Και το φως
άχρονο, αγάπη καθαρή, τα εμπεριέχει όλα. Και η αγάπη, πηγή ζωής, τα ζωντανεύει.
